O pasado venres, 30 de outubro celebrouse no Forum Metropolitano a Mesa Cadrada “Terror en Francia, hoxe”

A mesa contou con participantes de luxo como Jean-Christophe Spadaccini, Fabrice Lambot e Christophe Lemaire que falaron do estado actual do cine de xénero en Francia desde o punto de vista dos creadores, produtores e crítica.

Na mesa estaban:

– Christophe Lemaire. Iniciouse como xornalista en 1983 na revista da película de culto francés “Starfix”, dirixida polo seu amigo Christophe Gans (“Pacto de lobos” e “Silent Hill”) da que chegou a ser unha pluma icónica baixo o pseudónimo, “Robert Paimboeuf”.  Posteriormente traballou en case 90 títulos de prensa e televisión franceses entre os que destacamos “Brazil” da que foi editor ata 2011 ou “Cinephage”. Cinéfilo, especialista en cinema de xénero (porno e gore), agora traballa regularmente para as revistas  “Mad Movies”, na que leva colaborando desde case os seus inicios con Jean-Pierre Putters e “Rock & Folk”. Tamén participou como actor en producións B/Z, entre as que destacamos: Trepanator (1992), e Mad Mutilator (1983).

– Fabrice Lambot. Produtor e fundador de Metaluna Productions, produce as longametraxes “Aux Yeux des Vivants” (Julien Maury e Alexandre Bustillo), “Ciencias Naturals”, “The Theatre Bizarre” e “Samurai”. Produce tamén os documentais: “Super 8 Madness”, “L’Autre Monde” e “Marvel 14: “les super-héros contre censúrele”. É produtor de curtametraxes co fin de descubrir a novos talentos. Neste momento está a desenvolver a próxima película de Julien Maury e Alexandre Bustillo para o ano 2016.

Quim Casas moderou e introduciu á mesa facendo un rápido repaso do fantástico non país galo. Destaca que hai unha longa e riquísima tradición do terror en Francia, equiparable á Italia ou Inglaterra, empezando con George Melies, Jean Cocteau con “La Bella y la Bestia” (1946), Jean Epstein, “Las diabólicas” (1955) dirixida por H.G. Clouzot, Georges Franju cos “Los Ojos sin Rostro” (1960) e moitas máis… É certo que a partir dun momento determinado, coa aparición de revistas como Starfix ou Mad Movies, a xeración do videoclub xorde un cinema menos entroncado coas vangardas e que rompe coa tempada anterior.

Moitos directores nados da lectura destas revistas, procedentes da cultura de serie B, do “giallo” italiano, etc. empezan con forza no cinema actual.

Pero que ocorre no cinema de terror actualmente en Francia?  Hai unha panorámica moi ampla, con moitas tendencias.

Cal foi a evolución do cinema de xénero desde o 2007 en Francia?

Christophe Lemaire (C.L): “En 2001 empezou todo cunha película “Paseando por el bosque” foi unha pequena produción con moito éxito en Francia. Desde entón, os produtores empezáronse a interesar por ese tipo de películas e de xénero, con curtas e outros produtos. Vían que era algo moi rendible e apuntábanse sen coñecer o xénero, agora empeza a haber produtores que si aprecian a temática pero non dispoñen de fondos para facelas ou teñen serias dificultades. “

Fabrice Lambot (F.L): “Si, eu crecín lendo Starfix, Mad Movies e consumindo VHS nos videoclubs. E empecei a realizar os meus primeiros traballos en Super8. A partir do 2007, as novas películas francesas son moi gráficas e gores pero non funcionaban demasiado ben en Francia. “Aux Yeux des Vivants” é unha das últimas producidas pero non teñen bo encaixe. Francia é o país de Descartes e ten demasiado os pés na terra. “Aux Yeux des Vivants” foi vista por 5.000 espectadores nun total de 9 salas en Francia, un desastre, con todo véndese moi ben fóra, en Alemaña, Xapón, por mellores sumas que as comedias francesas.”

C.L: “Segue sendo un fracaso en Francia facer películas de terror. Creo que en España e en Francia é igual de difícil  facer terror. En España, por exemplo está “REC”, algunha de Amenabar, etc. Pero segue sendo complicado.  En Francia pode haber máis diñeiro para fílmes pero non para esa clase de xénero ”

F.L: “En España é difícil pero coido que Filmax axuda moito a facelas. En Francia este rexeitamento é un desgusto para nós. Algúns directores atoparon máis fondos fóra de Francia e as películas deixan de ser francesas para pasar a ser americanas ou canadenses, por exemplo. En ocasións, os franceses pensan que van ver unha película americana e non é así. En Francia é máis rendible facer “thrillers” e non gore. ”

C.L: “Si, é certo, porque son películas que funcionan ben na televisión en canles temáticas, pero non nas canles xenéricas, estas nunca porán unha película gore.”

Na mesa cadrada fanse referencias constantes a modernos  exemplos de cinema de culto como “À l’intérieur” (2007) e “Mártires” (2008).

C.L: “Outro fenómeno é que en Francia hai múltiples festivais do fantástico, cada vez máis, porque é a única ocasión de ver ese tipo de películas antes da súa estrea ou, ás veces, porque nin se estrean. Así poden verse en pantalla grande. Doutra banda, a coprodución tamén supuxo unha pequena saída ás producións deste tipo. Hai algunhas películas franco – españolas como “Insensibles” (2012) e ”Evolución”, tamén hai outras italo – españolas, franco-alemás, etc. Xa nos anos 60 viuse como unha solución, especialmente para momentos de crise.”

F.L: “Sí, por exemplo, eu só este ano fixen tres películas con Arxentina, unha con Bélxica, outra con España e outra con Inglaterra”

Pregunta Quim Casas que papel xoga a crítica en todo isto. Porque no pasado os críticos renegaban deste tipo de xéneros populares.

C.L: “Eu como crítico deste tipo de cinema xamais farei unha crítica negativa aínda que non me guste a película, porque hai que animar aos directores deste tipo de películas. Antes case non as atopaba e agora hai que promover o que hai.”

F.L: “O público francés fai o mesmo que o español. Critican moi severamente a produción nacional e encomian produtos similares do estranxeiro. De todos os xeitos, non me queixo porque en Francia vanse facendo cousas, aos poucos e comparado con hai 15 anos todo mellora.”

Incorpórase á mesa Jean-Christophe Spadaccini. Cunha longa traxectoria ás súas costas, traballou cos directores máis aclamados da cinematografía francesa; Luc Besson, co que traballou en “Adèle y el misterio de la momia”, “The Lady” , “The family”, con Robert De Niro, Michelle Pfeiffer, Tommy Lee Jones e “Lucy”, con Scarlett Johansson e Morgan Freeman, etc. Foi premiado con diversos galardóns aos mellores efectos especiais polo seu traballo en “Vidoq” e “La ciudad de los niños perdidos”.

Jean-Christophe Spadaccini (J-C. S.): “Hai 20 anos foi un momento álxido, especialmente cos traballos en efectos especiais. Desde aqueles momentos o tema foi baixando, o mercado foi cambiando e somos prisioneiros da oferta e da demanda. Respecto aos meus traballos con diversos directores, moitos modificaron as súas formas de traballar, pero hai unha excepción, Gaspar Noé segue sendo fiel ao seu estilo e sempre consegue financiamento.”

Quim Casas: “Unha das imaxes máis duras que vin foi na película “Irreversible” en que se rebenta unha cabeza cun extintor. Como se fixo iso?”

J-C. S: “A primeira escena fixémola co actor, e a segunda puxemos un maniquí. O director quería que a escena fose longa e que provocara un shock no espectador. Usamos varios maniquís para prolongar a violencia. Gravouse varias veces, Gaspar Noé quería aínda máis violencia. Foron rompendo as cabezas dos maniquíes con martelos e foron montando as escenas ata chegar a un minuto 30 segundos machucando a cabeza.”

Desde o público quíxose saber como empezou Jean-Christophe Spadaccini cos efectos especiais.

J-C. S:  ”Desde adolescente vía películas do xénero como “Mad Max”, “El Hombre Elefante”, etc. e pensei que eu quería traballar nese mundo. Empecei con maquillaxe no teatro, con curtas. Era a época en que empezaba ese tipo de cinema e tamén fóronse apuntando realizadores, produtores, etc.
Actualmente, eu teño un obradoiro e formo a outras persoas, á nova xeración que me case me empurra a que marche. Hai moita xente nova profesional moi preparada. Aínda que traballo en producións moi importantes gústame retornar ás miñas orixes e facer cousas mais sinxelas.”

Respecto ao tema do orzamento que manexan as películas, F.L comenta que Gaumont e Pathé son estudos que manexan moito diñeiro, pero Luc Besson, como director en solitario manexa presupostos  de 200 millóns de euro. Pero é unha excepción.

Finalizou esta mesa coa agradable sensación de realizar unha apaixonante viaxe pola o interesantísimo mundo o cinema fantástico e de terror francés da man de expertos de primeira fila.

Merci beaucoup!